Az önce düşündüm de bana huzur veren şeyleri... Anı yaşamak zaten yaşam prensibim uzun zamandır. Dünü ya da yarını düşünüp üzülmenin, sıkılmanın insanlara hiçbirşey vermediğini anladığımdan beri anlık mutluluklar sayesinde uzun süren zincir mutluluklar yaşamanın, bunları birbirine bağlayıp araya negatif hiçbirşey sokmamanın tadına vardım ben.

       Mesela şu an duyduğum bulaşık makinasının sesi bile bana huzur veriyor. Evimdeyim, keyifle yedik, içtik, mutfağımı topladım, dostlarla muhabbet ettik, misler gibi bir havada gece yürüyüşümüzü yaptık, eşim yarın iş için Ankara'ya gidiyor, çantasını hazırladım, ohh diye ayaklarımı uzattığım anda duyduğum bulaşık makinası sesi, Bıdık'ın gezinirken duyulan tasma zilinin sesi, bisiklete binen her boy çocuğun karışık sesleri, çitlenen çekirdeğin sesi, kestiğim karpuzun sesi, çay kaşıklarının bardaklara değdiğinde çıkardığı ses, akşam serinliğinde çiçeklerini sulayanların su ve fıskiye sesi, hazırladığım çantanın kapatılan fermuar sesi, evimin içindeki huzur dolu sessizliğin sesi, bugünü de güzel güzel geçirdik dedirten anlık ama benim için anlamlı sesler...

       Ne olur sizler de yaşadığınız hayatın kısa süreli mutlu anlarını derin nefes alır gibi çekin, çekebilin içinize. Bunları okurken "böyle düşünebiliyorsan, tuzun kuru" diye de düşünmeyin. Herkesin olduğu gibi benim de canımı sıkması gereken çok kişi ve çok olay var ama ben bunları evimin sınırları içine sokmadan, mesafe koyarak yaşamaya çalışıyorum. "Dış etkenler dışarıda kalır, herkesin geçilmemesi gereken bir sınırı vardır ve evim kalemdir" dediğim, bunu etrafıma zor da olsa kabul ettirdiğim ve hep o ana şükrettiğim günden beri ben MUTLUYUM...